De laatste week...

IK GING DUS BUNGEEJUMPEN!

Zo. Dat is er ook even uit. Was de cliffhanger een beetje te verdragen?
Na het tweede safaripark (Chobe) zetten we koers richting Zimbabwe en de Victoria Falls. Voor Zimbabwe heb je gelijk een hele pagina in je paspoort nodig want ze plakken er graag een grote sticker met wat gekrabbel in een onleesbaar handschrift in. Ah well, we waren binnen.

Het was lekker warm in Victoria Falls dus we denderden in korte broek richting de daadwerkelijke watervallen. We dachten dat we een huurponcho niet nodig hadden, maar al gauw bleek dat het water van die watervallen ook wel es een andere kant op ging. Anyway, de watervallen waren echt supermooi om te zien, te horen en te voelen. Tegelijkertijd was het ook een soort selfieparadijs. Gelukkig waren de watervallen in elk geval wel altijd fotogeniek.
Aan het ene uiteinde van de watervallen stond een standbeeld van Mr. Livingstone en aan het andere uiteinde was een prachtige brug waar we de dag erna nog op gingen staan. Voor onze wandeling naar de Falls hadden we bij het Adventure centrum een video bekeken van de activiteiten die we in de omgeving konden doen. Nu staat bungeejumpen op nummer 2 op mijn bucket list en had ik nummer 1 (Master behalen) al gefixed dus heb ik m'n creditcard in de strijd gegooid om een vrije val het ravijn in te maken en opgevangen te worden door een elastiekje. Living on the edge I'd say!

Gelukkig had ik nog een ochtend + begin van de middag om in het zwembad rond te dobberen, wat te eten en de was te doen voordat het echt zo ver was. Met Kirsten en Martijn werd ik naar de brug gebracht door het Adventure bedrijfje. Nadat we gewogen werden en hadden opgeschreven dat we het niet erg vonden als we dood gingen, mochten we op de brug staan wachten op het moment suprême. Gelukkig was ik als eerste haha. Het is een heel vreemd gevoel om naar het randje te schuifelen en binnen no-time tellen ze af "5, 4, 3, 2, 1 BUNGEE!" en huppakee, dan spring je maar want een andere kant kun je niet op. "WAAR BEN IK MEE BEZIG AAAH" gaat er dan door je hoofd. Parachute springen was oprecht een peulenschil. Gelukkig komt na dat bizarre gevoel opeens het elastiek je redden en stuiter en draai je nog wat. "WAT WAS DAT GAAF IK WIL NOG EEN KEER" (sorry mama) schiet er dan zomaar door mijn hoofd. Een mannetje op een schommeltje komt me vervolgens halen en halfdoof en -blind (mocht geen lenzen of gehoorapparaten in) spurt ik weer naar de bovenkant van de brug om daar de sprong van Kirsten te filmen nadat Martijn ondertussen ook al gesprongen is. We staan alledrie zonder problemen weer netjes op de brug met een berg adrenaline die door de aderen stroomt (stroomt dat daardoor? Oh well).

De dag erna gaan we weer met de truck verder (twee nachten ergens blijven is best bijzonder) richting Bulawayo en later het volgende kamp. Eenmaal aangekomen bij Big Cave Camp blijkt het opeens wel vet koud te kunnen zijn in Afrika. De nacht is dus gelijk één van de koudste van de reis (we zijn er toch bijna). Het vooruitzicht van de volgende dag maakte het op zich wel goed. We rijden namelijk naar Tshipise, waar ze op de camping een heerlijk warm bad hebben van water uit de hot spring. We zijn nu trouwens de grens alweer over en terug in Zuid-Afrika (hoi!) dus we kunnen weer onze Zuid-Afrikaanse randen erbij pakken en de Amerikaanse dollars wegstoppen.
Nadat we lekker gedobberd hebben in het warme water, eten we in het campingrestaurant en duiken we de campingbar in voor een potje voetbal. Helaas was ik zo moe dat ik maar één helft van de nederlaag tegen Argentinië heb gezien. Het is natuurlijk nog steeds een vakantie (oké, avontuur) dus we gaan niet te fanatiek doen. De tent stond vlakbij de campingkerk (echt) dus we konden nog genieten van wat kick-ass gospel gezang (love it!).

En dan ga je door naar de laatste echte bestemming: Pretoria. De administratieve hoofdstad van Zuid-Afrika, waar we de regeringsgebouwen gezien hebben en we bij een heel erg hoge Nelson Mandela nog wat foto's konden schieten. We logeren in het hostel van een Nederlander die alweer 11 jaar in Zuid-Afrika zijn Twana Lodge runt. De laatste ochtend gaan we met z'n zevenen nog op een Soweto tour. Soweto is een township bij Johannesburg waar best veel mensen wonen. We bezoeken de oude huizen van Nelson Mandela en Desmond Tutu en staan stil bij historisch belangrijke plaatsen, zoals de sterfplek van Hector Pieterson, en Wie Is De Mol-locaties zoals de powerplant waar de deelnemers hun bungeejump deden. We bezoeken ook het Apartheidmuseum waar we door een 'whites only' deur naar binnen gaan, waardoor je gelijk al een benauwend gevoel krijgt dat dit eens werkelijkheid was in het land waar je op dat moment bent.

Na de Sowetotour rijden we terug naar het hostel en gaan we de laatste rit maken met truck Sammy en tourguides Cardi en Dingi. Knuffels en zoenen bij het afscheid en dan toch maar weer op naar huis...

Het waren drie geweldige weken op een fanatastisch mooi contintent met leuke en lieve mensen en veel gekke avonturen die ik zo weer opnieuw zou willen beleven. Eén ding is zeker, ik ga (zodra ik weer wat geld heb gespaard) eens kijken welke Afrikaanse bestemming de volgende wordt. Zeven jaar geleden is Afrika door mijn bloed gaan stromen en ik geloof dat het er nog lang niet uit is.

Bedankt voor het lezen! Mocht je nog niet genoeg hebben van mijn verhalen, dan kun je altijd even bellen/appen/smsen/mailen/facebooken/tweeten/linkedinnen/of gewoon afspreken en langskomen = leuk! om nog meer verhalen te horen. Meer foto's zien en het enige echte filmpje van de bungeejump en de kick-ass movie van de parachutesprong zijn ook te zien als we elkaar zien (beetje moeilijk om online te delen).
Anyway, ik zet er nog een paar foto's bij en dan hopelijk tot een volgende reis!